معرفی انواع فرآوری روی سنگ های قیمتی (بخش نخست)

گروه بین الملل پایگاه خبری جهان طلا (گلدنیوز): به نقل از وبسایت موسسه گوهرشناسی آمریکا، به یک معنا، انسان پس از پیدا شدن سنگ های قیمتی روی زمین، تمام مواد اولیه آنها را تغییر می دهد تا آنها را برای استفاده در جواهرات آماده کند. کریستال‌های طبیعی سنگ های قیمتی از شکل کریستالی خام خود به شکل‌هایی جلا داده شده در سنگ‌های قیمتی تبدیل می‌شوند که ما در جواهرات استفاده می کنیم. با این حال، فراتر از برش و جلا دادن سنتی، سنگ‌های قیمتی اغلب می‌توانند به گونه‌ای اصلاح شوند که رنگ یا شفافیت آنها را تغییر دهد. این فرآیند علاوه بر بهبود ظاهر آنها، ممکن است دوام جواهر را نیز بهبود بخشد (یا در برخی موارد کاهش دهد). از آنجایی که این روش ها همیشه برای کسی که حرفه ای نیست آشکار نیستند، و گاهی اوقات تشخیص آنها حتی توسط متخصصان دشوار است، هر کسی که گوهری را می‌فروشد از نظر قانونی ملزم است که روش فرآوری را که ممکن است سنگ دریافت کرده است، اعلام کند.   عدم افشای این روش اصلاحی می تواند باعث شود که خریدار باور کند که یک سنگ قیمتی خاص به طور طبیعی کیفیت بالاتری دارد و بنابراین ارزشمندتر از آن چیزی است که واقعاً هست. یک چالش دیگر این است که فرآوری ها می‌توانند دائمی، طولانی مدت یا کوتاه مدت باشند . جواهرات اصلاح شده ممکن است نیاز به مراقبت ویژه توسط صاحب خود داشته باشند. در ایالات متحده، کمیسیون تجارت فدرال مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های مصرف‌کننده را ایجاد کرده است که نیاز به افشای درمان و الزامات مراقبت ویژه را تشریح می‌کند، و کشورهای سراسر جهان یا به دستورالعمل‌های مشابهی پایبند هستند یا مقررات مربوط به خود را دارند. علاوه بر این، چندین سازمان حرفه ای مانند انجمن تجارت گوهر آمریکا (AGTA)، یا انجمن بین المللی سنگ های قیمتی رنگی (ICA)، یا کنفدراسیون جهانی جواهرات (CIBJO) وجود دارند که دستورالعمل های خاصی را تدوین کرده اند که اعضای آنها باید در رابطه با این موارد رعایت کنند. واژه نامه زیر شامل عباراتی است که اغلب در نامگذاری سنگ های قیمتی استفاده می شود و ممکن است هنگام خرید سنگ های قیمتی با آنها مواجه شوید. در نهایت، روش های اصلاحی سنگ‌های قیمتی دائماً در حال تغییر هستند و شناسایی این سنگ‌های قیمتی جدید بخش مهمی از تحقیقات گوهرشناسی فعلی است. در راهنمای زیر شرح کوتاهی از روند فرآوری، برخی از سنگ‌های قیمتی که این فرآیند برای آنها استفاده می‌شود، آسان یا دشوار بودن تشخیص فرآوری توسط یک گوهرشناس آموزش‌دیده، تعداد دفعاتی که ممکن است گوهر اصلاح شده در تجارت جواهرات با آن مواجه شود و چقدر مواد آن در برابر روش های معمولی کار با دوام است، آورده شده است. هر گونه دستورالعمل مراقبت ویژه برای این جواهرات فرآوری شده نیز ارائه شده است.  

سفید کردن (bleaching)

- یک ماده شیمیایی که برای تغییر/کاهش یک جزء یا کل رنگ یک گوهر متخلخل استفاده می شود. برخی از سنگ های قیمتی سفید شده و سپس رنگ می شوند، که نوعی «فرآوری ترکیبی» است.  

1. رایج ترین گوهرهای سفید شده عبارتند از:

یشم سبز - یشم اغلب با اسید سفید می شود تا یک جزء قهوه ای ناخواسته از مواد آن حذف شود. بلیچینگ در یشم معمولاً بخشی از یک فرآیند دو مرحله‌ای است: از آنجایی که سفید کردن اسیدی باعث می‌شود مواد کمی متخلخل یا مستعد شکستگی شوند، سپس برای پر کردن این فضاهای باز و ایجاد ظاهر کلی بهتر، آن را با آغشته‌سازی پلیمری اصلاح می‌کنند.

این بخش‌های یشم، مواد را به شکل قبل و بعد از سفید کردن نشان می‌دهند.

  مروارید - همه انواع مرواریدها به طور معمول با پراکسید هیدروژن سفید می شوند تا روشن شوند و یکنواختی رنگ آنها بهبود یابد.  

مرواریدهای پرورشی به طور معمول برای دستیابی به یکنواختی رنگ سفید می شوند.

  مواد دیگر - برخی از مرجان ها، کلسدونی و کوارتز چشم ببر ممکن است سفید شوند تا رنگ آنها روشن شود.  

2. قابلیت تشخیص تشخیص بلیچینگ به عنوان یک فرآیند یک مرحله ای در اکثر موارد تقریبا غیرممکن است. مرحله دوم، آغشته سازی با ترکیبات پلیمری، توسط آزمایشگاه گوهرشناسی واجد شرایط با استفاده از بزرگنمایی و تکنیک های تحلیلی پیشرفته تر قابل تشخیص است.

 

3. مرتبا در مرواریدها و یشم های سبز مشاهده شده است.
4. عوامل موثر در دوام بلیچینگ - سفید کردن اسیدی باعث از هم گسیختگی در ساختار اکثر مواد می شود، بنابراین به عنوان یک فرآوری مستقل، مواد را در برابر شکستگی آسیب پذیر می کند. بیشتر اوقات پس از بلیچینگ، آغشته سازی برای بهبود دوام و تقویت رنگ انجام می شود.
5. ملزومات مراقبت ویژه - سنگهای سفید شده معمولاً شکننده تر هستند و ممکن است بسیار متخلخل تر باشند و در نتیجه روغن های انسانی و سایر مایعات را جذب کنند. پیشنهاد می شود که مرواریدها در محیطی نرم و خشک نگهداری شوند تا از آسیب به سطحشان جلوگیری شود.

 

روکش (Surface Coating)

- تغییر ظاهر یک گوهر با استفاده از یک عامل رنگ‌آمیزی مانند رنگ بر روی سطوح پشتی نگین‌ها (روشی که به عنوان پشتیبان شناخته می‌شود)، یا رنگی که به عنوان پوشش روی تمام یا بخشی از سطح سنگ قیمتی با اثر تغییر رنگ اعمال می‌شود.

1. رایج ترین گوهرهای روکش دار عبارتند از:

الماس - گاهی اوقات از روکش های لایه نازک برای تغییر رنگ الماس ها استفاده می شود. روکش های خام و در عین حال مؤثر می‌تواند شامل استفاده از نشانگرهای جوهر دائمی در امتداد سطح کمربند الماس باشد. روش‌های روکش کردن مدرن‌تر از لایه‌های نازک اکسید فلزی استفاده می‌کنند. تانزانیت - اگرچه به ندرت، تانزانیت ها برای بهبود شدت رنگ آبی-بنفش خود روکش داده می شوند.(تصویر پایین) توپاز - برخی از توپازهای بی رنگ با اکسیدهای فلزی روکش می شوند تا ظاهری از رنگ های مختلف ایجاد کنند.(تصویر پایین) مرجان - برخی از مرجان‌های سیاه گزارش شده‌اند که سفید شده و سپس با لایه‌های نسبتاً ضخیم رزین مصنوعی با هدف محافظت از مرجان و تشدید رنگ آن روکش شده‌اند.(تصویر پایین) مروارید - برخی از مرواریدها طبق گزارش ها با یک روکش سخت بی رنگ در تلاش برای بهبود دوام آنها اصلاح شده اند. کوارتز - گاهی اوقات، کوارتز با اکسیدهای فلزی روکش می شود تا رنگ هایی ایجاد کند که به ندرت در کوارتز طبیعی دیده می شود.

2. عوامل موثر در دوام - روکش های لایه نازک از آنجایی که نرم‌تر از گوهر زیرین هستند یا ممکن است به خوبی به گوهر زیرین نچسبند، از هر نوعی در معرض خراشیدگی هستند، به ویژه در امتداد لبه‌ها و اتصالات. باید مراقب بود که اجسام سخت یا ساینده با نگین های روکش دار تماس پیدا نکنند.
3. قابلیت تشخیص - پس از مشکوک شدن، تشخیص فرآوری توسط یک گوهرشناس ماهر آسان است، مگر در شرایطی که ماده پوشش دهنده بی رنگ است، و برای بهبود دوام به آن اضافه شده است.
4. گهگاه در برخی از گوهرها چنین چیزی دیده شده است.
5. الزامات مراقبت ویژه - هنگامی که استفاده نمی شوند، مواد روکش گوهر باید در بسته بندی نرم پیچیده شوند و در محیط خشک نگهداری شوند.

 

رنگ کردن (Dyeing)

- وارد کردن رنگ به گوهر های متخلخل یا شکسته برای تغییر رنگ آنها. چنین شکستگی‌هایی گاهی عمداً با حرارت دادن گوهر ایجاد می‌شوند تا یک ماده غیر متخلخل با سهولت بیشتری رنگ را بپذیرد.

1. رایج ترین جواهرات رنگ شده عبارتند از:

 

مروارید - رنگ اغلب ظاهر مرواریدهای طبیعی و پرورشی با کیفیت پایین تر را با افزایش رنگ آنها بهبود می بخشد.

سایر مواد - این فرآیند از زمان های قدیم برای موادی مانند مرجان، فیروزه، لاجورد، هاولیت، یشم نفریت، کلسدونی، کوارتز، زمرد و یاقوت استفاده می شده است.          

2. عوامل موثر در دوام - هنگامی که رنگ بر روی مواد متخلخل اعمال می شود، دوام آنها ممکن است طولانی مدت باشد اما در نهایت به پایداری خود رنگ بستگی دارد. در سنگ‌های قیمتی با شکستگی‌های بزرگ‌تر، گاهی اوقات رنگ ممکن است تحت شرایط مختلف نشت کند. اگر نگین با حلالی مانند الکل یا استون تماس پیدا کند، بسیاری از رنگ ها را می توان حذف کرد. برخی از رنگ ها با قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش در برابر نور خورشید ناپایدار هستند و می توانند به مرور زمان محو شوند.
3. قابلیت تشخیص - یک گوهرشناس واجد شرایط می تواند در بیشتر موارد گوهرهای رنگ شده را تشخیص دهد.
4. گهگاه در بیشتر سنگ های قیمتی، و اغلب برای مرواریدهای رنگی چنین روشی از فرآوری دیده می شود.
5. الزامات مراقبت ویژه - هنگامی که مشخص می شود که مواد گوهر رنگ شده اند، باید مراقب بود که آنها با مواد شیمیایی مانند استون یا الکل که می توانند رنگ ها را حل کنند تماس نداشته باشند یا در معرض دوره های طولانی نور خورشید قرار نگیرند (مانند گذاشتن آن بر روی تاقچه پنجره آفتابگیر) که می تواند باعث محو شدن رنگ شود.

ادامه دارد... منبع: https://www.gia.edu/gem-treatment   بیشتر بخوانید:   انتهای پیام/