صنعت آموزش یا صنعت طلاسازی ؟

در ادامه نشست تخصصی جایگاه آموزش های کاربردی در توسعه صنعت طلا و جواهر ایران که توسط پایگاه خبری تحلیلی گلدنیوز برگزار شد؛ بهزاد محمدزاده مدیرعامل آموزشگاه طلاوفنون گفت: کارگاه های ایران بسیار سنتی هستند، متاسفانه کارگاه ها به جای سازندگی و حمایت از هنرجویانی که وارد بازار کار می شوند باعث تخریب  انگیزه این هنرجویان می شوند.

او با اشاره به تعامل نامناسب کارگاه های طلاسازی با هنرجویان افزود: ابتدا باید بستر ذهنی یک بازار را اصلاح کرد، بازاری که در آن خانوم ها در قبل اجازه کسب درآمد نداشتند اما در حال حاضر می توان گفت حدود 70 درصد از افراد این صنف را خانوم ها تشکیل داده ند. همان طور که این طرز فکر تغییر یافته است بنابراین باید بستر کارگاه ها برای پذیرش هنرآموزان نیز تغییر کنند .

بازار بر علیه هنرآموزان

وی خاطر نشان کرد: یکی از دلایلی که بنده برای برندسازی تاکید دارم همین موضوع است که هر هنرجویی بایستی برند خود را داشته باشد. زیرا با داشتن برند، اعتماد به نفس کافی را کسب می کند و زحمتی که در این جهت می کشد برای کسی دیگر نیست بلکه برای خود است.

محمد زاده در پایان گفت: بازار باید بستری برای رشد همه افراد این صنف باشد، اما برای هنرجویان و هنر آموختگان این رشته هنوز بستری مناسب برای ورود به بازار وجود ندارد. متاسفانه برخی افراد با تخریب کردن آموزشگاه و استاد، قصد دارند حقوق کمتری را به این افراد بپردازند.

بازار نیاز یا نیاز بازار؟

در ادامه این نشست امیرکاظم کفایتی مربی مرکز علمی کاربردی اتحادیه طلاوجواهر تهران گفت: در موضوع آموزش دو بحث کلان و خرد وجود دارد که در این نشست بنده به بحث کلان می پردازم.

موضوع بر سر بازار نیاز یا نیازِ بازار است. به این شکل که متولیان آموزش در تمامی رشته ها ابتدا کارشناس تربیت می کنند سپس برای آنان شغل ایجاد می کنند. در آموزش طلاسازی هم به همین روال است، ابتدا طلاساز تربیت می شود و سپس برای این طلاسازان اشتغال ایجاد می شود؛ در صورتی که متولیان آموزش باید برخلاف این جهت پیش روند.

در ایران صنعت آموزش قوی تر از صنعت طلاسازی است. اساتید خوبی در این حوزه وجود دارند اما بازار از آموزش عقب تر است.

توانایی انتقال مهارت

او با اشاره به دانش، مهارت و صنعت بیان کرد: در بخش دانش اساتید در آموزشگاه ها مشکلی وجود ندارد، مشکل در این است که اساتید توانایی انتقال مهارت را ندارند زیرا برخی از آنها امکانات و تجهیزات لازم برای انتقال مهارت خود ندارند، پس نمی توان نام صنعت را بر روی آن قرار داد.

بنده در آموزشگاهی کلاسی را با یک سری امکانات برگزار کردم که مربی قبلی این امکانات را از آموزشگاه درخواست نکرده بود زیرا مربی قبلی توانایی کار با این امکانات را نداشته که آنها را نیز درخواست نکرده بود.

بنده یک تور آموزشی هند برای هنرجویان خود برگزار کردم، آنها را با طلاوجواهر سازی های هند آشنا کردم و از آن 24 نفری که در آن تور بودند، درحال حاضر 23 نفر از آنها کارگاه دارند و بسیار هم موفق هستند. در صورتی که قبل از تور آموزشی 15 نفر از آنها قصد خارج شدن از این صنعت را داشتند.

او در پایان با اشاره به عبارت توهم گفت: مسئله دیگری که وجود دارد این است که هنرجویان به محض ورود به آموزشگاه های گوهرتراشی و طلاسازی توهم هنرمند بودن را به خود می گیرند، باید دانست طلاسازی یک صنعت است، اگر هنرجو در صنعت مهارت نداشته باشد پس او از این ریل خارج خواهد شد.

بنابراین نیاز به اساتیدی است که برای این افراد الگو باشند، استادی که نتواند گالری خود را بگرداند، چگونه می خواهد به هنرجویان دیگر نحوه گالری داری را آموزش دهد؟

انتهای پیام/