جوان ایرانی به آلمانی‌ها طلا می‌فروشد

کیانوش زرین تخت در گفتگو با گلدنیوز :

یک تولید کننده مصنوعات طلا موفق شده علاوه بر تولید در کشور، بازارهای خارجی را هم تجربه کند و زیورآلاتی مطابق با خواست مشتریان آلمانی عرضه کند.

کیانوش زرین تخت کار خود را با شناخت درجه بندی‌های الماس و سنگهای زینتی و از 17 سالگی آغاز کرده. معتقد است فلز طلا ویژگی هایی دارد که فرد را برای کار در این صنعت علاقمند می کند. طلا فاسد نمی شود و حجم کمی را اشغال می کند؛ تولیدات این صنعت به روز هستند و از مد نمی افتد و بارها و بارها می توان از ذوبِ آن، تولیداتی جدید به دست آورد.

این ها تنها بخشی از ویژگی هایی است که این جوان 37 ساله را جذب این هنر صنعت کرده و امروز با دو دهه تجربه، دارنده‌ی دو برند با نام های "لئوپارد" و "جیترون" است که با ثبت جهانی، در اروپا هم به تولید و فروش می رسد.

صادرات طلا و مشکلات مالیاتی و گمرکی و نیز عدم شفافیت صدور و ورود طلا به کشورها، منجر شده است کمپانیِ این تولید کننده‌ی جوان کشورمان در آلمان تجهیز و آماده بهره برداری در همان کشور شود. از دیگر سو سلیقه مشتریان ایرانی و آلمانی تفاوت هایی دارد. هرچند مصنوعات طلای ایرانی در اروپا خواهان دارد اما نه به میزانی که توسط آن ها خریداری شود. مردم ایران طلا را به چشم کالایی سرمایه ای می شناسند و حتی المقدور از خرید مصنوعات مزین به سنگ های قیمتی یا میناکاری شده که قیمت هایی گزاف هم دارد، پرهیز می کنند.

تفاوت بازار ایران و اروپا

به گفته زرین تخت تولیدکنندگان بریتانیا و ایتالیا در ساخت طلای میناکاری شده فعال‌اند اما نه به شکل سنتی که در ایران رواج دارد. تولیدات ایرانی با قابلیت تراش خوردن و صیقل کاری به مشتری عرضه می شود. از دیگر سو تولید ساخته های طلا در اران سهل تر است. نیروی کار زرگری در اروپای به ندرت یافت می شود و کشورهای بزرگ این قاره، برندهای اصلی بازار را در اختیار دارند. در ایران اما کارگاه های متعددی با نیروی کار اندک فعال هستند و محصول خود را به بازار بزرگ طلای کشور عرضه می کنند. همین امر منجر به حاشیه‌ی سود بالای طلا در بازارهای خارجی می گردد و بر خلافِ حاشیه‌ی سودِ دیکته شده در کشور، بازار از خودتنظیمی پیروی می کند. در این میان بازار رقابتی به تعال می رسد و این مشتری است که محصول با توجیح اقتصادی را انتخاب می کند.

زرین تخت معتقد است تولید زیورآلات به روش صنعتی بالاترین راندمان را به دست می دهد. در این جا روند موم زنی دستی به طور کلی حذف می شود و دستگاه های صنعتیِ با دریافت گرمی 12 دلار، این کار را انجام می دهند. البته هستند کارخانه های قدرتمند طلاسازی که در کشور به صورت تماما صنعتی فعال هستند و نتیجه کار را با کیفیتِ تولیدات ایتالیا و ترکیه و تایلند ارائه می دهند.

تولیدکنندگان بریتانیا و ایتالیا در ساخت طلای میناکاری شده فعال‌اند اما نه به شکل سنتی که در ایران رواج دارد.

به گفته زرین تخت تولیدات ایرانی با قابلیت تراش خوردن و صیقل کاری به مشتری عرضه می شود. از دیگر سو تولید ساخته های طلا در اران سهل تر است. نیروی کار زرگری در اروپای به ندرت یافت می شود و کشورهای بزرگ این قاره، برندهای اصلی بازار را در اختیار دارند

قاچاق و موانع تولید

زرین تخت قیمت های نجومی برای یک کارگاه طلاسازی را مانعِ تولید معرفی می کند. آب رادیویم اصلی ترین ماده برای آبکاری است و 1400 یورو قیمت دارد. با تخمینی سرانگشتی، برای خرید این ماده به 70 میلیون تومان نیاز داریم. نتیجه چه می شود؟ تولید کننده برای صرفه جویی در هزینه های تولید، مقادیر کمتری از این مایع را در روند تولید طلا استفاده می کند که افت کیفیت را درپی دارد.

طلاسازان در همین یک قلم کالا، با عدم واردات و قاچاق طرف هستند که هزینه سربار تولید را در نهایت به جیب خریدار سرریز می کند. در ایران همچنین واردات مصنوعات طلا ممنوع است و روی هر کیلو، به اندازه سه کیلوگرم جریمه می بندند. هر چند این سیاست با هدف تشویق تولیدکنندگان داخلی صورت می گیرد، اما روند سنتی و از مد افتاده‌ی بازارِ بی رقیب داخلی را دامن می زند و در نهایت فروش با قیمت های گزاف اتفاق می افتد.

به گفته زرین تخت روند قاچاقِ خارج از عرف موجب فزونی گرفتن طلای وارداتی با قیمت های بالاتر می شود. نبود نظارت گمرکی شک و تردید نسبت به عیار طلای وارداتی را

هم درپی دارد. قاچاق چیان هیچ گارانتی برای عیار کالای خارجی نمی دهند.

مالیاتی که موجب رشد بیکاری می شود!

تجهیزات برای کارگاه های طلاسازی در ایران به مرحله ساخت رسیده است. تنها مشکل اما قیمت گذاری بالا و ناتوانیِ تولیدکنندگان سنتی طلا برای خرید این دستگاه هاست. باز شدن مسیرهای وارداتی تجهیزات هندی یا چینی علاوه بر کاهش قیمت برای خرید، موجب رقابتی شدنِ تجهیزات ایرانی و کاهش حاشیه سود در داخل می شود. نمونه بارز آن دستگاه لیزر حکاکی است. تولید چین با قیمت 2500 دلار به فروش می رسد که با ورود به ایران تا 200 میلیون قیمت گذاری می شود. باز هم تولید کنندگان سنتیِ طلای داخلی با دانش فنی کمتر، از دستیابی به تجهیزات روز دنیا محروم می مانند.

به گفته زرین تخت مسئله دیگر در ایران، از ابتدای زنجیره تولید تا رسیدن به دست بنکدار و فروشنده‌ی نهایی، افرادی به نام "کیفی" هستند که خیابان به خیابان می گردند و تولیدات را به مغازه داران عرضه می کنند. در این میان تولید کننده به دلیل گردشِ چرخ تولید و اشتغال زایی، بالاترین حق را به گردن کشور دارد. مالیات ارزش افزوده اما معضل اصلی است که باید فقط به سودِ بسته شود نه به کل قیمتِ طلا.

این رویه به ضرر مصرف کننده و تولید کننده است؛ بدین صورت که مردم در مواجه با قیمت بالا و مالیاتِ گزاف پول خود را در بازار طلا سرمایه گذاری نمی کنند و این چرخه مضر در نهایت گریبان تولیدکننده را می گیرد که مجبور به تعدیل نیرو شده یا کارگاه را تعطیل می کند.

طلای آب شده؛ مورد علاقه تولیدگران

قاچاق در هنر صنعت طلا و جواهر بیشترین حجم را به خود اختصاص می دهد؛ از ورود غیر قانونی شمش و مصنوعات گرفته تا ماشین آلاتی که به صورت مسافری و دیگر روش های ورودی صورت می گیرد. در این میان ضرر قاچاق مصنوعات طلا علاوه بر گمرک و نهادهای دولتی، گریبان تولیدکننده های سنتی را می گیرد که توان تولیدات کیفی و کم قیمت را ندارند.

زرین تخت معتقد است تولید زیورآلات به روش صنعتی بالاترین راندمان را به دست می دهد. در این جا روند موم زنی دستی به طور کلی حذف می شود و دستگاه های صنعتیِ با دریافت گرمی 12 دلار، این کار را انجام می دهند. البته هستند کارخانه های قدرتمند طلاسازی که در کشور به صورت تماما صنعتی فعال هستند و نتیجه کار را با کیفیتِ تولیدات ایتالیا و ترکیه و تایلند ارائه می دهند.

او همچنین دسترسی به شمش در بازار ایران را امری سهل و ساده می داند. محله پله آهنی در بازار طلافروشان تهران را معرفی می کند که مرکز اصلی تجمع طلای آب شده است. فروش این شکل از طلا با مجوز اتحادیه سراسری صورت می گیرد و گاه قیمتی کمتر از طلای آب شده‌ی جهانی دارد. شمش طلا اما دارای هزینه ای سربار است و از این رو تولید گران علاقه ای به خرید آن ندارند. طلای تیزابی که ساخته و پرداخته‌ی قالکاران ایرانی است، بیش از "شمش با خلوص بالا"، در دسترس کارگاه های تولید زیورآلات است و گاه همین طلای تیزاب شده، به مصرفِ خود کارگاه می رسد.

انتهای پیام/