فردا روز بزرگ‌ترین دانشمند ایرانی همهٔ اعصار

ابوریحان محمد بن احمد بیرونی (۳ ذیحجه ۳۶۲ – بعد از سال ۴۴۲ ه‍.ق)، دانشمند و همه‌چیزدان، ریاضی‌دان، ستاره‌شناس، تقویم‌شناس، انسان‌شناس، هندشناس، تاریخ‌نگار، گاه‌نگار و طبیعی‌دان ایرانی در سدهٔ چهارم و پنجم هجری است. بیرونی را از بزرگ‌ترین دانشمندانِ ایرانی در همهٔ اعصار می‌دانند.همچنین، او را پدرِ انسان‌شناسی و هندشناسی می‌دانند. او به زبان‌های خوارزمی، فارسی، عربی، و سانسکریت مسلط بود و با زبان‌های یونانی باستان، عبری توراتی و سُریانی آشنایی داشت. بیرونی یک «نویسندهٔ بی‌طرف» در نگارشِ باورهای مردمِ کشورهای گونه‌گون بود و به‌پاسِ پژوهش‌های قابلِ توجهش، با عنوانِ اُستاد شناخته شده‌است.

به گزارش پایگاه خبری جهان طلا (گلدنیوز)؛ به پاس خدمت های ارزشمند این تقویم شناس و ستاره شناس برجسته امروز به عنوان روز بزرگداشت ابوریحان بیرونی نامگذاری شده است. ابوریحان بیرونی منجم و ریاضی دان برجسته با سرآمدی در علوم مختلف به اكتشافات علمی بی نظیری دست یافت و با خلق نظریه هایی ماندگار افتخار دیگری را برای ایران زمین به ارمغان آورد و چراغ راه دانش پژوهان در سراسر این گیتی پهناور شد.

ابوریحان بیرونی از برجسته ‏ترین دانشمندان سراسر اعصار بشری و از بزرگ‏ترین دانشمندان ایرانی، در سال 362 ق در شهر بیرون واقع در جمهوری ازبكستان امروزی(از دیار آریاییان و جزو ایران فرهنگی بزرگ) به دنیا آمد.

ابوریحان بیرونی از برجسته ‏ترین دانشمندان سراسر اعصار بشری و از بزرگ‏ترین دانشمندان ایرانی است، در سال 362 ق در منطقه كاث در شهر بیرون واقع در جمهوری ازبكستان امروزی که از دیار آریاییان و جزو ایران فرهنگی بزرگ بود به دنیا آمد.

نابغه در کودکی

وی در كودكی به دلیل نبوغ و استعداد بالا علومی همچون فارسی، صرف و نحو عربی، حكمت و ریاضی، حكمت و علوم عقلی و ستاره شناسی را در دوره مقدماتی و پیشرفته فرا گرفت و در این راه از دانش شیخ مصطفی اورگنجی، عبدالصمدبن حكیم و ابونصر از استادان علم ریاضی و ستاره شناسی بهره برد. 25 سال نخست عمر خود را در خوارزم گذراند و علوم مختلف را آموخت. سپس به بخارا، پایتخت سامانیان رفت و در آنجا، از حمایت معنوی امیر منصور بن نوح سامانی برخوردار گردید. در این دوره، ابوریحان با ابن سینا مكاتبات علمی داشته است.

خردمند در خراسان

این ستاره شناس برجسته در جوانی فعالیت های علمی خود را به صورت گسترده آغاز كرد و برای افزایش دانسته های خویش راه خراسان، ری، طبرستان و جرجان (در نزدیكی مازندران امروزی) را در پیش گرفت و در مدت اقامت خود در جرجان نزد امیر آن شهر رفت و كتاب «آثار الباقیه عن القرون الخالیه» مشهور به «آثارالباقیه» را در زمینه تاریخ و جغرافیا به رشته تحریر درآورد. وی سپس به خوارزم بازگشت و پس از تصرف این منطقه در پایان سده چهارم خورشیدی به وسیله محمود غزنوی با پیشنهاد وی به غزنه رفت و پس از آن با حضور در شهرهای مختلف تا پایان عمر به فعالیت های علمی خویش ادامه داد.

ابوریحان در هند

ابوریحان در زمان حكومت سلطان محمود غزنوی در ضمن سفرهایی با دانشمندان آن سامان آشنا شد و علاوه بر فراگیری زبان سانسكریت، علوم و عقاید هندوان نیز آگاهی یافت و كتاب مالَلهِند را نگاشت. آثار ابوریحان بیرونی، محدود به مرزهای تخصصی رشته ‏های دانش بشری در آن روزگار نگردیده، بلكه با اندیشه وسیع خود، همه ابعاد معرفت را در برگرفته است. اگر دانش‏های نقلی را كنار بگذاریم، وی در معارف عقلی، خصوصاً در شعب علوم اثباتی و انسانی، صاحب نظر و موثر است. بیرونی نویسنده پركاری بود كه تا بیش از یكصد و شصت اثر از خود بر جای گذاشت. این كتب در فنون گوناگون از قبیل ریاضی، نجوم، جغرافیا، فیزیك، مكانیك، طبیعی، گیاه ‏شناسی، طب، ادبیات، تاریخ، دین و فلسفه به رشته تحریر درآمده ‏اند. وی سرانجام در 2 رجب سال 440ق در 78 سالگی در غزنین درگذشت.

اندیشه های درخشان حکیم

سرانجام ابوریحان بیرونی دانشمند بزرگ و نامی ایران زمین كه با یادگارهای گسترده علمی خویش نام ایران را بر تارك سرزمین های علم و اندیشه درخشاند بنابر روایتی در پایان 429 خورشیدی یا اوایل 430 خورشیدی درگذشت

این دانشمند پرآوازه با فعالیت های علمی بی نظیر خود در زمینه هایی همچون ستاره شناسی، ریاضیات و تقویم شناسی به عنوان نابغه ای ایرانی در جهان شناخته شد. دانشنامه علوم چاپ مسكو، از ابوریحان بیرونی به عنوان دانشمند همه سده ها و عصرها نام برده است. بسیاری از كشورها نیز علاوه بر انتخاب لقب «استاد جاوید» برای او، نام وی را برای نامگذاری دانشگاه‌ها، دانشكده‌ها و تالار كتابخانه‌ها و ... برگزیده اند.

ایرنا/ دانشنامه ویکی پدیا/ مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی/ تصویرگری از خانه فرهنگ خیام تماشا